Babciu, dlaczego masz takie wielkie zęby? Scarlet, Marissa Meyer

„To bardzo ważne, żeby ludzie na Ziemi byli zbyt przerażeni, by w ogóle pomyśleć o oporze.”

Seria: Saga księżycowa
Tytuł: Scarlet
Autor: Marissa Meyer
Wydawnictwo: Papierowy księżyc
Ilość stron: 311
Ocena: 10/10
Opis: Baśniowo-futurystyczna opowieść, w której Czerwony Kapturek spotyka Kopciuszka.
Cinder - bohaterka pierwszego tomu bestsellerowej Sagi Księżycowej powraca i kolejny raz wpada w wielkie kłopoty. Tymczasem po drugiej stronie świata znika babcia Scarlet Benoit. Szybko okazuje się, że Scarlet nie wie o niej wielu rzeczy. Nie wie także o śmiertelnym niebezpieczeństwie, w jakim przeżyła całe swoje życie. A kiedy spotyka Wilka, pięściarza, który może posiadać informacje o miejscu pobytu jej babci, wzbrania się przez zaufaniem mu. Coś ją do niego jednak przyciąga. 
A jego do niej. 
Kiedy Scarlet i Wilk wyjaśniają jedną tajemnicę, natychmiast napotykają na następną, a to prowadzi ich do Cinder. Teraz razem muszą stale być o krok przed Levaną, mściwą królową Księżycowych. 

„Nie dziękuj mi za mówienie ci prawdy, kiedy kłamstwo byłoby dla ciebie zbawieniem.”

„Saga księżycowa” po raz kolejny! Drugie tomy mają to do siebie, że często wypadają gorzej, są jakieś takie nijakie i w ogóle nie wiadomo, o co im chodzi. „Scarlet” to nie dotyczy. Może nie wywołała aż takiego zachwytu, bo świat przedstawiony już znałam i zdążyłam się do niego przyzwyczaić. Sama fabuła również toczyła się nieco spokojniej, nie było dramatów z macochą czy dramatycznych ataków epidemii. Najwięcej takich punktów krytycznych znalazło się na końcu. Jednak kontynuacja „Cinder” ma swój własny czar. Przewiduję, że każda kolejna książka z tej serii będzie nieco inna, a to ze względu na to, że opowiadają one historie różnych bohaterek i oparte są na innych baśniach. Tym razem przyszedł czas na Czerwonego Kapturka.

Muszę przyznać, że ta konkretna bajka nie była moją ulubioną. Kiedy byłam młodsza baśń o dziewczynce w czerwonej pelerynie i wilku pożerającym ją i babcię była dość przerażająca. Potwornie bałam się wilków i potrafiłam urządzić niezłą dramę, jak rodzice chcieli mnie zabrać na spacer do lasu. Może mi przeszło, ale podczas czytania ani na chwilę nie przestawałam być czujna. Postać Wilka wywoływała u mnie niepokój, choć nie od początku. Najpierw naprawdę wydawało mi się, że to całkiem przyjemny koleś, potem wszystko zaczęło się babrać i już nie wiedziałam, komu ufać. Muszę przyznać, że jednak takiego dziwnego zwrotu akcji się nie spodziewałam. Czy wilk jest naprawdę zły? O tym musicie przekonać się sami.

Nie mogę powiedzieć, że fabularnie to jest w 100% Czerwony Kapturek, byłoby to wielkie niedopowiedzenie! Jeśli czytaliście „Cinder”, wiecie, że zakończenia nie dało się od tak pozostawić i zająć się kolejną postacią. Nasza znajoma cyborg powraca i to z przytupem, w dodatku w towarzystwie kapitana Throne'a. Razem pakują się w kłopoty, a przy tym odkrywają kolejne fakty na temat księżniczki Selene. Nie da się też zapomnieć o księciu Kaito, odstawienie go na boczny tor byłoby zbrodnią! Jednak mniej więcej połowa książki skupia się właśnie na Wilku, Scarlet i poszukiwaniach zaginionej babci tytułowej bohaterki. Po drodze natrafiamy na coraz więcej tajemnic i zagadek. Jak już wspomniałam, postać Wilka jest dość skomplikowana, przez większość czasu nie ma się pojęcia, kim ten koleś jest naprawdę. Kiedy już tajemnica się wyjaśnia, zaczyna się dziać. Księżycowi również nie zostają w tyle, można powiedzieć, że dopiero teraz pokazują pazury. Bez spoilerów mogę napisać, że robią wielką, pokrętną zadymę. Jak nie wiesz o co chodzi, chodzi o księżycowych. To tacy Reptilianie... O chwila! A może to są Reptilianie? *mroczna muzyka w tle*

„Scarlet” zawiera w sobie znacznie więcej wątków, a przy tym zachowuje spójność, którą miałam okazję poznać w „Cinder”. Trzeba przyznać autorce, że świetnie sobie radzi z ogarnianiem tylu postaci, intryg i akcji naraz. Nie wyłapałam tu żadnej niespójności, choć przyznaję, że byłam nastawiona na rozrywkę, a nie wyłapywanie błędów. Chociaż z drugiej strony jestem marudą i jakby coś mi zgrzytnęło, od razu bym na to marudziła. Nie da się nudzić przy tej książce, co chwila dzieje się coś, co wymaga kolejnych wyjaśnień, wywołuje sprzeciw, rozbudza ciekawość i tak dalej. Przy „Scarlet” nie da się nudzić.

W postaciach również nie zauważam żadnych odstępstw od pierwszego tomu. Każdy jest jak figura na szachownicy, przy czym rozgrywka jest od początku przemyślana. Znajdują się w odpowiednim miejscu, o odpowiednim czasie (choć może sami tak nie uważają). Są napisani idealnie do swoich ról, wydają się przemyślani od A do Z. No i kapitan Throne, który kompletnie ujął moje serce. Mam podejrzenia, że był wzorowany na pewnym galaktycznym szmuglerze, o nazwisku Solo i imieniu Han. O Wilku już się wypowiedziałam. Pozostała Scarlet. Mogę powiedzieć, że to po prostu nie mój typ? Sama jakoś wyjątkowo mocno jej nie polubiłam, ale nie wynika to z niczego konkretnego. Jako bohaterka, nie irytowała.

„Scarlet” naprawdę dobrze poradziła sobie jako drugi tom. Była kosmiczna przygoda, ucieczki z więzienia, tajemnice, intrygi i wszystko to, z czym zapoznała nas „Cinder”. Ma się wrażenie, że czyta się nieco inną książkę, osadzoną w tym samym świecie, jednak jest to zrozumiałe. Po „Cress” oczekuję klimatu trochę jak z „Zaplątanych”. Głupie, ale już nie potrafię wyobrazić sobie Roszpunki bez patelni! Pomimo odmienności każdej z części, zaczyna się to składać w bardzo spójną historię, postacie spotykają się w odpowiednim punkcie, jedne tajemnice zostają rozwikłane, a kolejne się formują. Przy tym zakończenie jest na tyle dramatyczne, że chcę dorwać trzeci tom już w tej chwili! Kai, błagam, uciekaj na Marsa, byle dalej od tej księżycowej raszpli! Nie sądziłam, że tyle rzeczy posypie się już w tym momencie, jednak wielki clifhanger następuje w przedostatniej części, a nie gdzieś w środku! Świat zapłoną! Mam nadzieję na jak najszybsze wydanie „Cress”. Jeśli poznaliście „Cinder”, koniecznie musicie sięgnąć po „Scarlet”.